Yalan.

Yalan söyleyecek kadar vaktim yok benim bu hayatta. Başka uğraşların girdabında heba edemem yaşama lüksümü. Yürüyecek yolum, bölecek ekmeğim varken , derdi yoldaş edemem kendime.Zaten o doymaz benim ekmeğimle, ben anca kendime yeterim ; ola ki kendim taştı birine , başım gözüm üzerine taştığım. Ben fikrime giderim, fikrim beni yanıltırsa alırım yine de koynuma. Uyuruz biraz. Dinlenir telaşımız. 
Ben seni değiştirmeye çalışamam. Bunu isteme benden. Bırak çalışmayı böyle bir şeyi hiç düşünmedim bile , keza yoldayken tabelalarda gördüm böyle şeyleri. İnsanlığını unutanlarımızın aklına karpuz kabuğu misaliydi bu oyunlar.Senin uğraşın kendine...Hepsini geçtim ; sarıldığımı neden değiştireyim, zaten onca şeyden sıyrılıp sarılmışım. İnsan sarıldığı , sığındığı şeyi niye değiştirsin?  Benim ruhum kiremitleri, betonları sevse ,sana niye sarılsın ki? Kiremit değil bu kalp. Kalp değişir mi? Doğduğun değil mi sendeki ? Markasız, şehirsiz, karsız , safi atma telaşında olan.

Sarıldığımla kavga edemem ben. Hem sarılacak hem kavga edecek gücüm yok benim. Benim gücüm aşka baki, yolum gücüm sevgiden geçer benim. Gün gelir kavga etmem gerekirse daha kendini bulamamışlarla  kavgadan da kaçmam. Ama onlara göstermek için değil. Kendimde kalmak için. Sonra ya gün gelir sarılamaz isem ,başka uğraşlara güç harcayıp  ; o zaman kavga etmekten daha çok yorulurum. 

Ben olanı olmamış gibi yaşayamam.O kadar aklım da yok. Benim aklım olanı anlamak , bilmek için var. Elimde avucumda olan beni bilirim. İnsanı bilirim ; çağlarca olan değişimini, yer yüzüne çıkan tepeleri, canlıları, kanyonları, doğanın sunduklarını, bilimi, inançları, varoluşta ki yerimi bilirim. Ama senden bilemem, senden bakamam bir şeye. Ben bakarım diyen yalan söyler ; benim de yalan söyleyecek kadar vaktim yok...