Eski.

Eskir her şey. Zaman bile eskir kendi içinde. 
Belki de zamanlar bile kendi içlerinde feveran eden hüzünleri yaşadıkları için tekrarlara izin veriyorlardır. 
Eskilerin hatırına.

Hatırlar bile eskir.Taze kalmaz kahvenin telvesi. Bir bakmışsın kalıp gibi bir küf, kapatılan iyi dileklerde.
Dostluklar da eskir. Nice insan övünür durur eski dostluklarıyla. Ama çoğu yanılır.Eskimiştir sadece. O eksikliği cilalayıp, antika bir heves gibi satarlar. 
Hevesler de eskir. Sen eşe dosta, zamanında sana inanmışlara ayıp olmasın diye heveslerin baki gibi davranırsın. Zaman zaman sen bile inanırsın belki, ama bir iç çekişte bütün zımparalanmış yerler gözüne batar. 

Heves etmiş olmayı bile eskitir insan. 

Vazgeçmez. Ama emek de harcamaz. İyi niyetle alınmış bahçeli evlerin, darma duman olmuş bahçesi gibidir istekler. Ne satılır, ne bakılır...

Bir tek yalnızlık eskimez. O her gün gibi kendini yeniler. Eskiler alan adam o yüzden bir başına sokaklarda yürür belki de. Bir tek yalnızlığı alamaz, atamazsın. İstesen de bir tek yalnızlığı sen eskitemezsin. 
Yüzün eskir, derin kat kat olur, bakışların bile eskir ama sevsen de sevmesen de yazlnızlığın her halinde taze kalmayı becerir. 

Her günü ilk günmüş gibidir yalnızlığın. Acısı da, romantizmi de ilkmiş gibi saklıdır içinde. Hafızası yoktur yalnızlığın. Koca yaşamı eskitir de kendi tazecik kokar...

Misafir

Her yerde misafirdi ruhum.
Evini kaybetmiş bir şelale gibi
Her yeri ayrı seviyordu ama 
Hiç bir zaman kendininmiş gibi
Hissetmiyordu yatağı.
Akıp duruyordu,
Kimseye rahatsızlık vermemek için.
Kalbine yenik düşüp uzun kaldığı da oluyordu
Ama hiç bilmedi serin kanlı olmayı;
Ne bedenim, ne kalbim.

İmrenirdim öyle rahat ve huzurlu uyuyanlara. 
Bebek gibi uyuduğum zamanları
Hatırlamayacak kadar bebekken bırakmışım
Sanırım o anlara bile sahip çıkmak istemedi ruhum.


Ben çocukluğuma bile misafirdim.

Bazı zamanlar mahalleden arkadaşlarla 
Kurulurduk oyun oynamaya, saatlerce.
Ama gel gör ki iki oyun anısı varsa 
Beş de kavga anısı var zihnimde.
Herhalde kavgalarıma öyle sığınmışım ki 
Evimin duvarları bana yabancı kalmış.

Yorgun düştüğüm zamanlar soluklanırdım
O anlarımı da hatırlarım ama biraz.
Bir su almanın vefasını taşıdım boylu boyunca.
Hatta öyle ki, bazen hatırıma daha da kazınsın diye 
Kendimi bilmediğim yollara vururdum;
Bir yabancı hasreti ile. 
Kendimi tamamen misafir hissedeyim diye gönül rahatlığıyla
Kendime sormadan...
Hissedebilmek için...