Eski.

Eskir her şey. Zaman bile eskir kendi içinde. 
Belki de zamanlar bile kendi içlerinde feveran eden hüzünleri yaşadıkları için tekrarlara izin veriyorlardır. 
Eskilerin hatırına.

Hatırlar bile eskir.Taze kalmaz kahvenin telvesi. Bir bakmışsın kalıp gibi bir küf, kapatılan iyi dileklerde.
Dostluklar da eskir. Nice insan övünür durur eski dostluklarıyla. Ama çoğu yanılır.Eskimiştir sadece. O eksikliği cilalayıp, antika bir heves gibi satarlar. 
Hevesler de eskir. Sen eşe dosta, zamanında sana inanmışlara ayıp olmasın diye heveslerin baki gibi davranırsın. Zaman zaman sen bile inanırsın belki, ama bir iç çekişte bütün zımparalanmış yerler gözüne batar. 

Heves etmiş olmayı bile eskitir insan. 

Vazgeçmez. Ama emek de harcamaz. İyi niyetle alınmış bahçeli evlerin, darma duman olmuş bahçesi gibidir istekler. Ne satılır, ne bakılır...

Bir tek yalnızlık eskimez. O her gün gibi kendini yeniler. Eskiler alan adam o yüzden bir başına sokaklarda yürür belki de. Bir tek yalnızlığı alamaz, atamazsın. İstesen de bir tek yalnızlığı sen eskitemezsin. 
Yüzün eskir, derin kat kat olur, bakışların bile eskir ama sevsen de sevmesen de yazlnızlığın her halinde taze kalmayı becerir. 

Her günü ilk günmüş gibidir yalnızlığın. Acısı da, romantizmi de ilkmiş gibi saklıdır içinde. Hafızası yoktur yalnızlığın. Koca yaşamı eskitir de kendi tazecik kokar...