Misafir

Her yerde misafirdi ruhum.
Evini kaybetmiş bir şelale gibi
Her yeri ayrı seviyordu ama 
Hiç bir zaman kendininmiş gibi
Hissetmiyordu yatağı.
Akıp duruyordu,
Kimseye rahatsızlık vermemek için.
Kalbine yenik düşüp uzun kaldığı da oluyordu
Ama hiç bilmedi serin kanlı olmayı;
Ne bedenim, ne kalbim.

İmrenirdim öyle rahat ve huzurlu uyuyanlara. 
Bebek gibi uyuduğum zamanları
Hatırlamayacak kadar bebekken bırakmışım
Sanırım o anlara bile sahip çıkmak istemedi ruhum.


Ben çocukluğuma bile misafirdim.

Bazı zamanlar mahalleden arkadaşlarla 
Kurulurduk oyun oynamaya, saatlerce.
Ama gel gör ki iki oyun anısı varsa 
Beş de kavga anısı var zihnimde.
Herhalde kavgalarıma öyle sığınmışım ki 
Evimin duvarları bana yabancı kalmış.

Yorgun düştüğüm zamanlar soluklanırdım
O anlarımı da hatırlarım ama biraz.
Bir su almanın vefasını taşıdım boylu boyunca.
Hatta öyle ki, bazen hatırıma daha da kazınsın diye 
Kendimi bilmediğim yollara vururdum;
Bir yabancı hasreti ile. 
Kendimi tamamen misafir hissedeyim diye gönül rahatlığıyla
Kendime sormadan...
Hissedebilmek için...