Kim?

 Kapımı çalan kim? 
İzimi kaybettirmiştim ben. 
O kadar hızlı, öyle iyi kaçmıştım ki! 
Tam bir artist gibi. 

Kim biliyor ki benim burada saklandığımı? 
Ben kimseye haber vermedim, 
Sırf üzülmesinler diye ailemden bile sakladım. 
Pencereden bakmışımdır en fazla lakin onda da yüzüm seçilemez,
İki gram gökyüzü görmek istedim epi topu. 

Eşi dostu idare edebildim sanıyorum,
Hem onlar kapımı çalmaz, bilirler ki açmam. 
Habersiz gelmez hiç bir arkadaşım. 
Beni telaşlandıracak bir şey yapmazlar...

Belki artık beni sevmeyen biri? 
Ben paniğe kapılayım istiyor ha?
Belki böyle intikam alıyordur, beni kaygılandırarak?

Ama ben kimseyi üzmedim...
Öyle ki sürekli kendimi kırdım kimseye bir şey demeyeyim diye. 
Öyle ki kendime kızdım kimseye kızmaya hakkım yok diye. 
Bazen kendimi erteledim, başkasının işi çözülsün istedim.
Kazandığımı bile bölüştüm, başkası zor durumda kalmasın... 
Kendimi kısıtladım hatta, sevilmeye layık değilimdir diye düşündüm.
Zamanlarımı harcadım, sanki bana kalan ziyan gibi.
Hayallerimi rafa kaldırdım, başkasının gözünde göreyim istedim
Bir sözümü verdim, başkasına lazım olur diye, 
Dizlerimi acıttım belki bazı bazı, ama birinin dizi kanamasın istedim.
Dik oturmadığıma bakma sen, istersem dik durabilirim. 
Durabilirdim yani evvelde,
Laf aramızda genetik galiba... 
Ben dik oturduğumda garip hissediyorum. 
Ama sevdiğim insanları uyarırdım biliyor musun? 
Dik otur, güzel düşün, kendi kıymetini bil...

Kapımı çalan kim peki? 
Onca iyiliğe rağmen! 
Kim rahatsız etmek istiyor beni! 
Kim uyandırmak istiyor! 

" Kim o?" dedim, kulağımı kapıya yaslayarak.
" Kim o?" dedi...