Senden tek ricam var; kalbine sahip çık... 

Kalbin etraftan daha mühim. Etraf değişir, sistemler değişir, seçimler değişir yanına kalan kalbin olur.  Zaman zaman dünyevi dertlerin, zihninle birleştiğinde akıl almaz bir hal alır.  Aklın almadığı zihin oyunlarının peşinden gitme... Aklın almadığı tek şey aşkın olsun, onun peşinden git. Bu dünyadaki tek teneffüsündür aşk. Onu da zihnine heba etme. Zihnin toprağına aşkını gömersen, "keşke" dışında bir şey yetişmez. 

Aklın almadığı günlük şeylerin peşinden gittiğinde, bir hurafe yüzünden töre cinayeti işlemiş bir çocuk gibi kalakalırsın kendi dört duvarında. Sevdiğin ya da tanımadığın birinin yaşamına neden son verdiğini anlayana kadar aklın başka bir şey de almaz olur bu dünyada. Sen başkasının düşmanını yok edeyim derken, kendine düşman edersin kendini. Gönlün senden uzaklaşır... Seni ilelebet götürecek tek şey olan gönlünü de başkasının korkusuna kurban edersin. Sen kendi içine odaklan. İnsanız elbet korkarız fakat korktuğun şeylerin mesuliyetini başkasına yükleme. Sen git üzerine, sen çöz kendini. İnsan, kendiyle olan yolcuğu başlamadan başına gelenin kıymetini bilmezmiş... Dilerim sen dünyanın bütün kıymetlerini bilirsin...

Aklın almadığı yerde bir seçim de olmaz. Bakma sen modern zamanların güzellemesine, akıl almaz olaylarla kendini oyalayanlara...  Dünyanın hafızasında duygular akla bu kadar yatmasa, böylesine miras bırakılır mıydı nesiller boyu? 

Aşkından dolayı yaptıkların akılsızlık gibi lanse ediliyor şimdilerde. Akıl ve vücut kar etmese bu kadar besler mi hiç bu duyguyu? Bu çağın işi gücü insanlığı kısıtlamak, stabil tutmak. Bakma sen histerilere duygu diyenlere akıl almazlıkla bağdaştıranlara; akıl duygunun yaveridir, başkasının takdiri değil. Sen önce duyguna, sonra aklına sahip çık ki, kendinle ters düşmeyesin.  

İnsanın yegane yaveridir kendi... Hem bulamazsa kendini nasıl görsün dengini? 

Önce insan yola çıkıp kendine sora sora, göre göre bulmalı kendini.  Başkasının ona anlattığıyla olmaz o. Seni doğuran bile olsa o değil ki kendi. Sen kendine bir yol, ömrüne gün ol. Elbet karşına başkalarında kendini arayan çıkacak, kendinden kaçıp da başkasına düşenin vay haline...  

Kendini bulmalısın ki;

Kendini bulmaktan kaçanın sözüyle yola çıkmayasın, kararsız denge iki söze hemen değiştirebilir yönünü, başka bir yöne gider, sen başkasının yolunda yapayalnız kalırsın. Yol senin olmaz, kendin sende kalmaz... 

Senin cevherin kendiliğinin sandığında parıl parıl parlarken, akıl bunu bilirken ne kadar katlanabilir bu cimriliğe... Ne kadar yorar ömrünü? Sen ne kendini ne başkasının ömrünü yorma. Ömür yaşanmak için, bir lütuf. Sen onu, tanımadığın dertlerin külfeti yapma... 

Velhasıl aklınla kalbin yolu birdir. Bunları ayırdın mı cereyan yapar, için o zaman sızlar. Sen o yüzden kalbine sahip çık... 

İçini sızlatma...