Ne güzel bizimdi eski akşamüstleri, o vakitler hatırın kırık degildi. 

Ne güzeldi elleri, rüzgar bu denli sert değildi, esintiydi.

Burnum akmazdı o zamanlar; en fazla gözlerim yorulurdu, kaşlarımı çatardım o da güneşten . Yerimi bile değiştirmezdim. Severdim yaşanmışlığını yüzümdeki çizginin.

Ne güzeldi yumuşak hali, gün kolay bırakırdı geceye yerini. 

Acısız olurdu. 

Söyleyince korkunç gelse de doğum sancısı gibi değil, ölüm huzuru gibiydi akşamüstleri. 

Trajik değildi, sanki ölsen gam yemezsin ya hani, o türlüydü...

Akşamüstleri.

Fazla hoşgörülüydü akşamüstleri, bütün yorgunluğu koşulsuz alırdı yaşam siyasetinin. 

Karnım ağrımazdı hiç akşamüstleri, bedenin bile izin verirdi kendi sıkıntılarına.

Teneffüstü akşamüstü; hem güne,  hem yaşama, hem sana, hem bana. 

İyiydi... 

Gitmeyeydi, iyiydi.