En uzun gece

 Takvimler ne der bilmem ama ben ömrümün en uzun gecesini yaşadım son iki gün içerisinde. Halsizlik bitmedi, vücut dinlenmedi. Göz, bir gün bulsa ayacaktı. Şimdiye kadar içine attığı kapaklardan bir ışık göremedi her hal.

Ne kadar sustuğu varsa uyudu vücut. Bütün diyemediklerine uyudu. Sanıyorum kafa karışıklıklarıyla başka boyutta hesaplaşmak istedi zihin. Bu sebepten, vücudun bütün gardlarını düşürdü. Bir bir saldırdı. Her zihin sekmesinde gerildi, terledi, üşüdü vücut. Belli belirsiz bir sivrisinek vızıltısı duydu, o da para olsa gerekti. Bütün hesaplaşmaların yanı sıra fırsat buldukça, el yordamıyla öldürmeye çalıştı sineği. Baktı başa çıkamıyor vılzıtıya karşı son kertede anca el savurarak direndi.

Vızıldadı maddiyat bitik ve amaçsız bir sinek gibi.  Olmasa da olur bir sinek gibi.

Zihin, ben sinekle uğraşırken öyle vurmuş ola ki karnıma vücut en büyük darbeyi orada almış olmalı . Bir ara can havliyle kendini klozete attığımı hatırlıyorum. O kadar ağrıdı ki karnım, nefes almak için içimi çıkarmak zorunda kaldım. Bütün zaaflarımı kustum.

 Bir pehlivan edasıyla girdim tekrar yatağa, mesleğim yorganım olmuştu. Bir süre de onunla uğraştım.O beni ısıtmamak için bense onun altına sığınmak için elimden geleni yapıyordum . Kafama kadar örtüyordum işimi üzerime ama hep ayaklarım açıkta…

Kalbim bir süre sıkışır gibi oldu, sonra bunlara sığınma dedi vücut. Yalan atakları da salondaki kanepeye  attı. Yastık bile vermedi yalan ataklara.

"Devam" dedi vücut.

Zihinden korkmamaya başladı. Zihin vazgeçse dahi kapadı gözünü! Döksün istedi eteğindeki taşları.

İnadına kapadı gözünü daha iyi görsün diye!

İnadına dövüştü!

Sonra dövüşmekte manasını yitirince oturup konuşmaya başladılar.

En güzel anlar o anlardı.

Bir geceden bir geceye konuştular.

Sonrası GÜNAYDIN  oldu…

Günaydın….