İnsan kalbi yarım. Resimlerde ki gibi değil. Hayat genelde resimlerdeki gibi olmuyor . O resim insan eli! Ve çektiğinin tasvirini tam anlamıyla iletebilecek bir yetiye sahip değil. Ya da sahipse henüz bunun bilincinde olacak kadar kendinde değil. Hep başkasında insan. Oradan oraya! Sevdiğini, merakını, hakkını, kıymetini hep başkasında arıyor. Kalbi yarım. En çok vakit geçiren kendi iken, başkasına sorduruyor kendini. Her anını bilir iken teyit telaşında koşturuyor. Durmuyor insan yoruluyor bazen kalbi yetmiyor, yarım. Yine de durmadan sağa sola tutunarak, atıyor kendini yollara. Ne yol biliyor onu, ne o yolu. Güçsüz düşüyor ya bazen bir el uzanmadı diye kızıyor, bir el bekliyor! Yoldu bu hani? Yol hani sen idi?
Sözüm ona kendin çıktığın yolda kendinden çıkıyorsun bazen. Sana kendin el uzatmamışken başkasına kızıyorsun. Burada bile kendinde değilsin, kalbin yarım. Kendinle değil de başkasıyla daha çok sohbet ediyorsun, bilmediğin, ihtimal dahilinde olan şeylere bile kendinden daha çok zaman ayırıyorsun. Sonra boşlukta avare gibi dolanırken, yer çekimini kaybettiğinden ilk anların sana bir akıl boşluğu, bir salmışlık gibi geliyor. Ama kafası geçince bir yere basmak istiyorsun yaratımın gereği. Sonra vücudunu sıkıyorsun, kendine zarar veriyorsun, sen kastıkça vücudunu baskı yapıyorsun kalbine o da kaldıramıyor, kalbin yarım. Zaman geliyor tanımadığın bir başkasının ölümü sana dokuyor. İnsansın, etkilenirsin nihayetinde.
Hüzünleniyorsun. Kalbini o anlarda tam hissediyorsun. Yaşıyorum diyorsun. Kederi de sevgiyi de insanlığı da. Ama öyle değil ki o işler. Sadece buradan beslendiğin için, arta kalan zamanlarda kendinden yediğin için kalbin yarım. Derdi tasayı varlık, ziyanı bolluk, biçimsizliği şenlik, kalabalığı senlik sandığın için tamamlanmıyor ya kalbin. Bırakalım da üstü başı, evleri binaları; kalbi besleyelim. Bırakalım denizleri doldurup doğadan kaçak şehirler yapmayı ve içlerinde telaşlanmayı, kalpleri dolduralım. O kendini var eder. Kalbin varlığı olmadan akıl neye kar eder?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder